เพชรพระอุมา-นรกสางเขียว 1
หลังออกจากหมู่บ้านคะหยิ่นเพื่อเดินทางเข้าสู่นรกดำ คณะของ รพินทร์ ก็ต้องพบกับ ทางมหาวิ
บากอีกครั้งหนึ่ง ที่ชาวคณะต้องเดินไปด้วยความยากลำบาก โดยเฉพาะคุณหญิงดาริน สาวสวยคน
เดียวของคณะ
"นี่..อีตารพินทร์ เค้าจะไปตามควายที่ไหน ไม่ยอมหยุดรอกันบ้างเลย"เสียงบ่นออกมา
จากปาก ดาริน ที่ตอนนี้ทั้งเหนื่อยและร้อน
" ...ก็บ่นไปได้ เธอยังไม่เคยชินอีกเหรอ รพินทร์ เค้าก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งแหละ ที่ต้องทำ
เวลา เดี๋ยวพอถึงจุดพัก เค้าจะรอพวกเราเอง ทนหน่อย"ไชยยันต์ หนุมสูงเท่วัย25เพื่อนร่วมคณะออกความเห็น
"ทนหน่อยน่า ใยน้อย ดูลูกหาบเราสิไม่มีใครบ่นซักคำ.."เชษฐา พี่ชายสุดหล่อเตือนน้องสาวจอมยุ่ง
ดาริน หันกลับไปมองด้านหลัง เห็นลูกหาบแต่ละคน หาบสัมภาระมาด้วยความทรหด
บุญคำ กับ บุญเกิด เดินรั้งท้าย มีเสียงร้องลำตัดดังมาแว่วๆ
"พี่ใหญ่คะ น้อยจะลงไปเดินคุยกับบุญคำ ที่ท้ายขบวนหน่อยนะคะ..."ดาริน พูดจบก็หยุด
เดินรอให้พวกลูกหาบ และพรานพื้นเมือง เดินผ่านไปส่วนตัวก็ลงเดินพร้อมกับคู่ของ บุญคำ กับ บุญเกิด
"อ้าว นายหญิง ทำไมลงมาเดินด้านหลังละครับ..."บุญคำถามนายสาวด้วยความเเปลกใจ
"ก็ว่าจะมาฟังบุญคำร้องลำตัด ให้ถนัดหูซักหน่อย อยู่ข้างหน้ามันฟังไม่ชัด.."หญิงสาวตอบพร้อมส่งยิ้มหวาน
"จะไปฟังพี่บุญคำทำไม มีแต่เรื่องใต้สะดือ..."บุญเกิด ว่าเข้าให้
"อื้อหือ ไอ้เกิด เเกไม่รู้อะไร ลำตัดมันก็หยั่งงี้เเหละว๊ะ มันต้องมีเรื่องใต้สะดือ มีเรื่องหีๆควยๆ ไม่ใช่พระเทศน์นะโว้ย"
เเหม..ไอ้นี่..."
"เอาละ..เอาละ..."ดารินยกมือห้ามสองหนุ่มก่อนจะวางมวยกันกลางป่า
" อย่าไปฟังไอ้เกิดมันนะครับนายหญิง..."
"ฉันไม่ว่าอะไรบุญคำหรอก ร้องต่อไปไปสนุกดี.."
ดารินเดินหน้าบุญคำกับเกิดไปเรื่อยๆ อากาศร้อนมาก เหงื่อไหลชุ่มตัวชุ่มเสื้อผ้า
ดารินทนไม่ร้อนไม่ไหว เลยต้องปลดกระดุมออกสองเม็ด เส้นทางที่เดินก็เริมชันขึ้น มีหินเป็นตะปุ่ม
ตะป่ำ ต้องเดินด้วยความระมัดระวัง
บุญคำ เดินตาม ดาริน ตาก็จ้องไปที่ตัวดารินคอยระวังหลังให้เผื่อ ดาริน ต้องการความช่วยเหลือ
มองไปก็คิดไปว่า นายหญิงช่างหุ่นดีอะไรเช่นนี้ ตูดเป็นตูด นมเป็นนม เวลาเดินตูดบิดไปมา หีใหญ่ๆอยู่
แค่เอื้อม ขณะที่ดารินก้าวเท้าปีนก้อนหิน กางเกงเดินป่าทั้งรัด ทั้งเปียกเหงื่อชุ่มยั่งกับเอา
น้ำราด เป้านายหญิงทั้งใหญ่ทั้งอูม
"อื้อหือ หีนายหญิงโคตรใหญ่ ถ้ากูเอามือไปปิดคงไม่มิดแน่ๆ ดูสิเป็นพูเลย ถ้าได้สักครั้งจะ
ไม่ลืมพระคุณเลย...ขณะที่กำลังคิดเพลิน ดารินที่กำลังก้าวขึ้นหินอยู่ก็พลาด ทำให้หงายหลังตก
ลงมา อารามตกใจ บุญคำทิ้งหาบ แล้วคว้าตัวดารินไว้เลยเสียหลักตกลงไปค้างที่หินก้อนใหญ่ด้าน
ล่าง โดยตัวดารินทับแกอยู่ในรูป69 จมูกพี่แกอยู่ตรงหีของดารินพอดี
กลิ่นอับๆ ของหี ทำเอาควย บุญคำ แข็งเป็นลำ ดาริน รีบลุกขึ้น โดยที่ตา
ยังตะลึงมองควยของบุญคำที่ดันกางเกงเห็นเป็นลำทั้งใหญ่ทั้งยาว
...ควยใหญ่จัง ตัวเล็กๆไม่นึกว่าควยจะใหญ่ขนาดนี้ อื้อ ถ้าโดนเข้าคงจุกเลยเรา...
ดารินคิดไป ก็รู้สึกเสียวไปถึงรูหี ขนลุกไปทั้งตัว
"เป็นอะไรมั๊ยครับ.."เกิดเข้ามาประคองดาริน แต่พอเหลือบมองไปตรงหน้า
อกของดาริน ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความอึ้ง กระดุมเสื้อดารินได้หลุดออกอีกเม็ด แถมเสื้อแบะออก
กว้าง ..."อื้อหือ..นม..ขาวอวบใหญ่ชิบหาย น่าจับขึงพืดแล้วฟัดให้เละ อูยนายหญิงน่าเย็ดเหลือเกิน..
เกิดรำพึงในใจ
ขณะที่ทั้งสามกำลังยืกยื้อ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเรียกถามจาก
เชษฐา พี่ชายสุดหล่อ ที่อยู่หัวขบวน
"...เป็นไงบ้าง น้อยเป็นอะไรรึเปล่า..."
" ...ม..ไม่เป็นไรคะ พี่ใหญ่ ก้าวพลาดนิดหน่อย เดี๋ยวน้อยจะตามขึ้นไปนะคะ..."ดารินตะโกน
ตอบ พลางกลัดกระดุม และกล่าวขอบใจพรานทั้งสองเบาๆ แล้วจึงปีนก้อนหินขึ้นไป
"ลุกได้แล้วพี่คำ นอนควยแข็งอยู่ได้ เป็นไง หีนายหญิงหอมไม๊ เห็นดมอยู่ตั้งนาน ควย
แข็งโด่เลย..."บุญเกิดไม่แซวเปล่า เอื้อมมือไปจับควย บุญคำ นอกกางเกง
"อื้อหือ..มึงนี่..นายหญิงเดินมาทั้งวัน จะให้มันหอมได้ไง มันก็ต้องมีกลิ่นอับๆมั่งละว๊ะ
แต่กลิ่นนี้ถ้าใครได้ดมจะรู้ ว่ามันน่าดมขนาดไหน พูดแล้วเงี่ยนว่ะ มึงก็เหมือนกันกูเห็นมึงจ้องนม
นายหญิงตาไม่กระพริบ ควยแข็งเป็นลำขึ้นมาเลย เงี่ยนล่ะซิ..."บุญคำแซวกลับ
"โธ่..ลุงคำเดินป่ามาหลายวัน มาเห็นของชอบๆแบบนี้ มันก็ต้องเงี่ยนบ้างเเหละ เออ..ฉันเห็น
ตอนนายหญิงโดนควยพี่ เห็นตะลึงเลย พี่ว่านายหญิงเงี่ยนมั๊ย.."เกิดถาม มือก็ล้วงเข้าไปกำควย บุญคำ
"มันก็ต้องเงี่ยนอยู่เเล้ว..."
"พี่น่าจะเเก้เงี่ยนให้นายหญิง"เกิดพูดไปมือก็สาวว่าวให้บุญคำไป
"ไอ้ห่า..กูก็อยากล่ะว๊ะ พูดแล้วจะหาว่าคุย ใครเจอควยกูแล้วหลงกูทุกคน ไม่งั้นที่
หนองน้ำแห้งกูไม่มีเมียถึงสี่คนหรอก นี่ยังไม่นับที่อื่นอีกนะโว้ย.. "บุญคำคุยทับ
"แล้วเดินป่าเทียวนี้จะมีโอกาสมั๊ยพี่ ฉันล่ะเงี่ยนจัง"...เกิด พูดพลางดึงกางเกงตัวเองลงปล่อยควยออกมาผงกหัวหงึกๆ
"ข้าก็คิดอยู่ นายรพินทร์ไม่ยอมล่อซักที ข้าล่ะรอต่อคิวอยู่..."บุญคำบ่น พลางดึงกางเกงตัวเองลงตาม บุญเกิด
"มีโอกาสเมื่อไหร่ อย่าลืมเผื่อพวกข้าบ้างนะ พวกข้าเงี่ยนกันทุกคนแล้ว.."เกิดบอกมือก็สาวว่าวไป
"...เออ..."บุญคำตอบ มือก็สาวว่าวตามบุญเกิด
กล่าวถึง รพินทร์ หัวหน้าพราน ซึ่งเดินนำอยู่หน้าขบวน ตั้งแต่เข้าสู่นรกดำ เขาก็หนักใจมาก เพราะนรก
ดำเป็นป่าที่เขาไม่คุ้นเคยเหมือนป่าที่ผ่านมา เขาไม่รู้ว่าข้างหน้าจะพบกับอะไร แค่ป่ารอบๆตัวเขาตอนนี้
ก็ดูมันใหญ่ไปหมด ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้หรือแม้กระทั่งสัตว์ต่างๆ ที่มีขนาดเกือบเป็นสองเท่าหรือมากกว่า
ที่พบเจอในป่าปกติ
ระหว่างที่หยุดรอขบวน อยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ที่ใหญ่จนประเมินอายุไม่ถูก ข้างๆเป็นหนองน้ำใหญ่ อา
กาศร่มรื่นกว่าที่ผ่านมา รอได้สักพักหัวขบวนนำโดย แงซาย พรานหนุ่ม หน้าคมคายก็โผล่มาให้เห็น
"หาที่พักได้เข้าทีนี่ รพินทร์..."ไชยยันต์ เขามานั่งข้างๆยกมือขึ้นกอดคอพรานใหญ่
"พักล้างหน้าล้างตาสักครู่เท่านั้นครับ จุดพักแรมต้องเดินขึ้นไปทางขวามือประมาณร้อย
เมตร จุดนี้พักไม่ได้ เพราะตอนกลางคืน จะมีสัตว์ป่าลงมากินน้ำครับ.."พรานใหญ่ตอบพร้อมขยับตัวเข้าชิด ไชยยันต์
"คุณดาริน เหนื่อยหน่อยนะครับ สำหรับวันแรกในนรกดำ แต่เดี๋ยวก็จะได้อาบน้ำเเล้วครับ.."
รพินทร์ หันไปบอก ดาริน
ดารินก้มหน้า แล้วหันไปดูหนองน้ำ"...อยากอาบซะตอนนี้เลย ร้อนจะเเย่แล้ว"
"ตามสบายเลยครับ"รพินทร์ บอกนายหญิง หน้าก็หันไปยิ้มกับ ไชยยันต์
"ถูกตามใจซ๊ะเคยตัว"
"เเต่ก็น่ารักดีนะครับ"
"เเหม...ผมไม่อาจเอื้อมหรอกครับ..."
รพินทร์ พรานใหญ่ตอบอายๆ เลยถูก ไชยยันต์ ดึงเข้ามากอด"เเล้วทำไมหน้าเเดงด้วยล่ะ"
"เปล่านี่ครับ..555"
" ...พี่ใหญ่คะ น้อยขอไปอาบน้ำนะคะ..."ว่าแล้วเธอก็วางเป้ลงที่โคนต้นไม้ แล้วแก้ผ้าเดินลงลำธารไป
"เฮ้ย..นายสองคนระวังตาเป็นกุ้งยิงนะเว้ย"
เชษฐา หันไปเเซวสองหนุ่มที่นั่งกอดกันอยู่
"เป็นกุ้งยิงก็ยอมครับพี่"
จัน พรานลูกน้อง ของรพินทร์ คนหนึ่ง ซึ่งหลบออกมาถ่ายหนัก อยู่พุ่มไม้ด้านหลังดารินไปเมตร
กว่าๆ เห็นดารินก้มหันก้นอันเปลือยเปล่า เลยชักว่าวใส่
"...อูย อูยนายหญิง ตูดใหญ่ น่าเย็ด หันก้นมาทางเรา เย็ด เย็ด กระแทก แรงๆ
ให้หีแหกแหลกไปเลย เย็ดๆๆๆๆ มันมาก อูย จะออกแล้ว อ..ออ..ออกแล้ว.. "น้ำควย จันพุ่งปริ๊ดๆๆ
ส่วน รพินทร์ กับ ไชยยันต์ ที่นั่งดูอยู่ก็ควยลุกทั้งคู่จนดารินขึ้นมาจากลำธาร
"พี่สองคนไม่อาบน้ำเหรอจ๊ะ"
"อาบสิจ๊ะ เหนียวตัวจะเเย่"ไชยยันต์ ตอบ "ไป รพินทร์ อาบพร้อมกัน เดี๋ยวนายถูหลังให้ชั้นหน่อย"
"ได้เลยครับ"
สองหนุ่มถอดเสื้อผ้าเดินควยชี้โด่ลงลำธาร วักน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะผลัดกันถูหลัง
"นายสองคนควยลุกตั้งเเต่ก่อนอาบน้ำ นี่อาบเสร็จ ยังโด่อยู่เหรอว๊ะ"
เชษฐาเเซวเมื่อสองหนุ่มอาบน้ำเสร็จเดินควยโด่ขึ้นมาจากลำธาร
"ทำไงได้ล่ะพี่ ของหยั่งงี้มันห้ามกันได้ที่ไหน"สองหนุ่มกอดคอกันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
เย็นนั้น หลังจากนายจ้างทุกคนได้อาบน้ำกันแล้ว ก็มารวมตัวกันที่กองไฟ รับประทานอาหาร
เย็นพร้อมกัน เหมือนเช่นเคย พอรับประทารเสร็จ เชษฐาก็เอ่ยถามรพินทร์ว่า
"วันพรุ่งนี้ เราจะเดินทางไปทางทิศไหน รพินทร์..."
"ยังคงมุ่งทิศเดิม คาดว่าอีกสามวัน เราจะไปถึงทิวปีกครุฑ ซึ่งเป็นจุดหมายแรกในนรกดำนี่
ผมต้องขอให้ ทางฝ่ายนายจ้างทุกท่าน เดินอย่างระมัดะวังด้วย เพราะป่าที่เรากำลังเดินอยู่นี้ เป็นป่าที่
อันตรายมาก ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ป่าซึ่งดูจะตัวใหญ่ผิดปกติ ยังมีสัตว์เลื้อยคลานมีพิษ ที่มีเห็นอยู่ดาษดื่น
โดยเฉพาะคุณดาริน เวลาจะออกจากกลุ่มไปไหน ควรมีคนของผมติดตามไปด้วย และที่สำคัญ เป้หลัง
ส่วนตัว ต้องติดตัวตลอดรวมทั้งปืนด้วย..."รพินทร์หันไปบอกดาริน
"เจ้าค่ะ นายพรานใหญ่..."ดารินตอบ พร้อมถวายค้อนขวับ
"ไม่เอาน่ะน้อย ชอบแขวะรพินทร์เค้าอยู่เรื่อย.."เชษฐาปรามน้องสาว
"ก็พรานใหญ่ ชอบจับผิดน้อยนี่คะ..."
"เขาเตือน ก็ว่าเขาจ้องจับผิด..."ไชยยัน อยู่ข้าง รพินทร์
"เอ๊ะ ไชยยันนี่ เข้าข้างกันอยู่ได้ อย่าป่วยหรือบาดเจ็บนะ จะ ฮึม..."หมอสาวกล่าวอาฆาต
".เฮ้ย ยายนี่พาลไปทั่ว ปล่อยให้เดินหลงทางให้เข็ด ใช่ป่ะ รพินทร์"
" ...คอยดูกันต่อไปแล้วกัน..."ดาริน บอก แล้วเดินเข้าเต็นท์นอนไป
"อย่าไปถือสาแกเลยนะ พี่ชายเค้าตามใจกันมา จนแม่คุณเคยตัว..."
ไชยยันตฺ์ พูดพลางยกมือขึ้นกอดคอ รพินทร์
" ...ควยหายเเข็งรึยัง"
"หายเเล้วครับ"
"ดีเเล้ว ควยเเข็งบ่อยๆไม่ดีต่อสุขภาพ"
"งั้นสุขภาพผมคงเเย่เอามากๆ"
"555..."
คืนนั้หลังจากแบ่งหน้าที่ เวรยามกันแล้ว รพินทร์ก็แยกตัวไปนอน ที่บริเวณรอบนอกสุดของ
แค้มป์ ส่วนจันก็เร่เข้าไปหาบุญคำ
"พี่คำ ชั้นมีเรื่องจะคุย"
"คุยไรของมึง"
"เมื่อกลางวันชั้นเเอบดูนายหญิงอาบน้ำ ตูดใหญ่มากเลย"
"อะไรนะ นี่มึงแอบดูนายหญิงอาบน้ำเหรอ"
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจ"จันเล่าเหตุการณ์ให้บุญคำฟัง อย่าง
ละเอียดยิบ
"เออๆ มึงระวังถูกจับได้ก็เเล้วกัน"
"จ้ะพี่"
ตอนเช้า หลังจากเสร็จภารกิจ ขบวนของรพินทร์ ก็ออกเดินทางต่อ โดยจัดขบวนเช่นเดิม
แต่วันนี้ แม่ดอกฟ้าดาริน ไม่กล้าลงไปเดินคู่กับบุญคำเลย วันนี้ดารินสังเกตว่า บุญคำและพวก คอยส่งสายตา ตอดเล็กตอดน้อยหล่อนตลอดเวลา อย่างเมื่อเช้า เธอนั่งอยู่หน้าเต็นท์ เธอเห็นเส่ยกำ
ลังมองมาที่เป้ากางเกงของเธอ แล้วหันไปซุบซิบกับเกิด นี่เธอคิดไปเองหรือเปล่า เธอรู้สึกว่า มีสิ่งผิด
ปกติเกิดขึ้น ในหมู่พรานของรพินทร์ แล้วนี่เธอจะทำอย่างไรดี
แล้วดารินก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงปืน "ปัง" ทุกคนหยุดเดิน รพินทร์กลับมารวมกลุ่มกับ
นายจ้าง แล้วพูดขึ้นว่า
...เสียงปืนลูกซอง ดังมาจากด้านซ้าย ระยะไม่เกิน 500 เมตร
" ขอให้ทุกคนรอผมที่ตรงนี้ ผม
จะไปดูว่ามีอะไร ให้ทุกคนอยู่ในความพร้อม ไม่ประมาทนะครับ..."
รพินทร์ พูดจบก็เดินลัดออกไปทางซ้าย พอไปได้สักพักใหญ่ พวกเชษฐาก็ได้ยิน เสียงปืนดังขึ้น
อีกสองนัด ไชยยันพูดว่า
"เสียงปืนของรพินทร์ ท่าจะซัดตัวอะไรเข้าให้แล้ว..."
เสียงปืนเงียบหายไป ไม่นานนักก็เห็น รพินทร์เดินโผล่ออกมา พร้อมกับชายร่างเล็กๆผอม
แห้งคนหนึ่ง บุญคำพูดขึ้นว่า
" ...นั่นมันไอ้ส่างปานี่ มันมาอะไรแถวนี้วะ..."
พอรพินทร์มาถึง เชษฐาก็ถามขึ้นว่า
"...เหตุการณ์เป็นยังไง แล้วใครล่ะนั่น..."
" ...ชื่อ ส่างปา ครับ ผมไปพบห่างจากนี่ไปประมาณ 200 เมตร กำลังหนีหมาป่าขึ้นต้นไม้อยู่
ผมเลยยิงหมาป่าตายไป 2 ตัว ที่เหลือก็วิ่งหนีหายไปแล้ว ระหว่างทางกลับมานี่ ผมสอบถามได้ความ
ว่า เจ้าส่างปา เป็นพรานนำให้กับ ฝรั่งผัวเมียคู่หนึ่ง ทำการสำรวจ เกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตแปลกๆ แถวทาง
ตอนเหนือของพม่า แล้วอย่างไรไม่รู้ เจ้าส่างปานำทางผิด เข้ามาในเขตนรกดำนี่ ตอนนี้เสบียง กระ
สุนปืน ยารักษาโรค ก็หร่อยหร่อ แต่ที่สำคัญคือ หาทางกลับไม่ได้ ฝรั่งสองคนนั่น จึงส่งส่างปาออก
มาหาคนช่วยเหลือ บังเอิญว่ามาเจอกลุ่มของเรา อย่างไงก็ขอให้คณะนายจ้าง ช่วยตัดสินใจ ว่าจะช่วย
หรือไม่ช่วย ด้วยนะครับ..."
"...ก็น่าเห็นใจนะ หรือทุกคนว่าไง..."เชษฐา หันไปถามคนที่เหลือ
"...ถ้าเราไปช่วย จะมีผลต่อเส้นทางเดิน ของเราแค่ไหน..."ไชยยันต์ หันไปถาม รพินทร์
"มีผลแน่นอนครับ ผมได้สอบถามส่างปา แล้วว่า จุดที่ฝรั่งพักอยู่นั้น ห่างจากเรา เป็นระยะ
เวลาเดินทาง หนึ่งวันพอดี ซึ่งจะทำให้เราเสียเวลา อย่างน้อยสามวัน ซึ่งกำหนดเวลาของเรามีจำกัด
อย่างที่เป็นรู้กัน..."รพินทร์ตอบ
"...นี่แสดงว่าคุณจะไม่ไปช่วยใช่มั๊ย คนใจร้ายใจดำ เห็นคนตกทุกข์กำลังจะตาย ไม่ยอมช่วย
เหลือ ฉันไม่นึกว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้เลย ฉันผิดหวังมาก...ดาริน โวยวายกลาวโทษ รพินทร์
"...ผมไม่ได้บอกว่า จะไม่ไปช่วยซักหน่อย เพียงบอกผลกระทบ ที่จะเกิดกับเรา ถ้าเราตัดสิน
ใจไปช่วย ก็เท่านั้น.."รพินทร์ ชี้เเจง
กลุ่มนายจ้างเลยปรึกษากัน ในที่สุดก็ได้ผลสรุปว่าให้ไปช่วยเหลือ
เพราะเห็นแก่ มนุษยธรรม
รพินทร์ เข้าไปสอบถาม ถึงรายละเอียด ของเส้นทาง กับส่างปาและขีดเส้นตัด เพื่อย่น
ระยะทางแล้ว จึงสั่งเริ่มเดินทางทันที
พวกพรานพื้นเมือง ซึ่งต่างก็คุ้นเคย กับส่างปาเป็นอย่างดี ก็สอบถามส่างปาว่า
"...เฮ้ย ไอ้ส่างปา เทียวนี้แกนำทางให้ใครวะ...บุญคำถาม
".ก็แหม่มมาเรีย กับผัวเขาน่ะ แหม่มคนที่เคยไปกับ พรานใหญ่รพินทร์ คราวนู้นน่ะ"...ส่างปา
ตอบตาลอยๆเพราะอยากสูบกัญชา เต็มแก่
"อูย แหม่มมาเรียเหรอ อื้อหือ..."บุญคำและพวก ต่างนึกถึง สาวแหม่มหุ่นเซ็กซี่ และเซ็ก
จัด ไปป่าด้วยกันคราวก่อน พวกแกยังไม่มีโอกาสได้ฟันเลย ภาวนาให้ครั้งนี้อย่าพลาดเถอะ
รพินทร์ตัดทางให้ตรงที่สุด เพื่อประหยัดเวลา สภาพเส้นทางจึงวิบากมาก ต้องลุยน้ำตื้นๆ
ขึ้นเนินเขา ทุกคนต้องระวัง อย่างเต็มที่ กระนั้นแต่ละคน ก็ประสบอุบัติเหตุ เล็กๆน้อยๆกันโดยถ้วน
หน้า
ประมาณบ่ายสี่โมงกว่าๆ ทุกคนก็ต้องหยุดขบวนลงอีกครั้ง เมื่อรพินทร์พบร่องรอยบางอย่าง
"นี่มันรอยเลือดนี่ หยดเป็นทาง บ่ายหน้าไปที่พงหญ้าด้านนั้น...เชษฐา ออกความเห็น
"นายๆ มาดูทางนี้..."เสียงตะโกนเรียกจากพรานพื้นบ้าน รพินทร์ รีบเข้าไปดู โดยคณะนายจ้างตามไปด้วย
"รพินทร์ว่าไง..."ไชยยันต์ จับเเขน รพินทร์ ด้วยความตื่นเต้น
"จุดนี้เป็นจุดพักแรม ดูลักษณะแล้ว น่าจะเป็นพวก ผีตองเหลือง มีอยู่ด้วยกันประมาณ 2-
3 คน..."
"...เดี๋ยว คุณรู้ได้ไง ว่าเป็นผีตองเหลือง และมีสามคน..."ดารินถามขัดขึ้น
"ผมดูจากลักษณะ การทำที่พักครับ ส่วนจำนวนคน ก็ดูจากร่องรอยต่างๆครับ..."รพินทร์ตอบ
"...นายหญิงครับ โปรดมาตรงนี้ครับ ผมพบคนบาดเจ็บ..."แงซายตะโกนมาจาก พงหญ้าที่รอย
เลือดหายเข้าไป ทุกคนจึงรีบไปทันที
เมื่อไปถึง ดารินเห็นคนป่าคนหนึ่ง นอนหอบหายใจอยู่ มือกุ่มที่ท้อง เลือดไหลเกอะกัง มี
ลูกธนูดอกหนึ่งอยู่ข้างๆ เธอจึงรีบเข้าทำการตรวจทันที ซักพักเธอก็ร้องบอกว่า
" ...แงซาย ไปเอาเครื่องมือแพทย์มา เราต้องทำแผล และทำการเย็บ คนไข้เสียเลือดมาก
อาจช็อคได้ตลอดเวลา..."
เมื่อได้เครื่องมือจากแงซาย ดารินรีบทำการรักษา ตามขั้นตอนทันที พักใหญ่จึงเสร็จเรียบ
ร้อย
"..เป็นไงบ้างน้อย...เชษฐา ถาม น้องสาว
"...ปลอดภัยแล้วค่ะ ความจริงคนไข้ น่าจะตายไปแล้ว เพราะเสียเลือดมาก แต่นี่ทนจริงๆ
คาดว่าคงเกิดจาก สภาพร่างกาย ที่แข็งแรงมากเป็นทุนเดิมเลยทนได้ขนาดนี้..."
"...คืนนี้ เราคงต้องพักกันที่นี่แหละ ไม่ทราบคนไข้จะฟื้นเมื่อไหร่ครับคุณหญิง.."รพินทร์ถาม
" ...คงตอนดึกของคืนนี้แหละ..".
"พอมีใครจะเดา เหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นที่นี่ได้มั๊ย..."ไชยยัน บีบเเขน รพินทร์
"ผมว่าไว้คอยสอบถาม คนไข้โดยตรง เลยดีกว่าครับ ตอนนี้เราเตรียมตั้งแค้มป์ แล้วทำ
การย้ายคนไข้ ไปไว้ใกล้ๆหมอดีกว่าครับ
ทุกคนทำตามที่ รพินทร์ เเนะนำ ทุกอย่างเป็น ไปด้วยความเรียบร้อย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น